Canım
Öğretmenim Konulu Hikaye
Sabah erken saatlerde bizden önce gelmişti okula. Okulumuz küçük bir köyde olduğu için ve oraya da doğalgaz bağlanmadığı için okulumuzda her gün soba yakılırdı. Okulumuzun hizmetlisi de olmadığı için sınıfı ısıtan kişiler genellikle fedakar ve cefakar canım öğretmenlerimiz olurdu. Sabiha Öğretmenim uzun boylu, masmavi gözleri olan, incecik bir bedene sahip merhamet dolu gözlerle bakardı her gün gözlerimizin içine. Gözleri gök mavisi gibiydi. Tıpkı Mustafa Kemal Atatürk’ün gözleri gibi. gibi. Tam bir Atatürk sevdalısı öğretmendi. Vatanını ve milletini çok seven, her birimiz için elinden gelen her şeyi yapan aydın bir öğretmendi Sabiha Öğretmen.
Sabah okula doğru yol alırken bir anda belimden bir ağrı girdi ve bacağıma vuran büyük bir sancı ve uyuşma ile yere yığıldım. Yürüyemiyordum ve çığlık atmaya başladım. Okula gitmem ve öğretmenime kavuşmam gerekiyordu ama okul hemen çıkışında yere yığılmıştım. Acı ile bağırdım çığlık sesime koşandı Sabiha Öğretmen. Beni yerde o halde görünce hemen kucağına almış ve sakinleşmem için saçlarımı okşamaya başlamış, ellerimi de ısıtmaya çalışmıştı. Hemen ambulans çağırmış ve benimle hastaneye gelmişti. Hastaneye varana kadar da elimi hiç bırakmadı. Hastaneye vardığımızda yapılan tetkiklerden sonra belimde fıtık olduğu anlaşıldı. Belimde oluşan fıtık beni acılar içinde kıvrandırmıştı. Küçük yaşlardan beri aileme yardım ettiğim için hiç oturmuyor sürekli çalışıyordum. Annem ben doğum yaparken öldüğü için her iş de bana kalmıştı. İneklere bakmak, ahırı temizlemek, eve bakmak, kardeşlerime ve babama yemek yapmak vb. Tüm bunlar beni mahvetmiş ve belimde sıkıntıya neden olmuştu.
Doktor hemen iğne yaptı ve fizik tedavi uyguladı. O sırada canım öğretmenim yine yanımdan ayrılmadı. Senin okuman gerekir güzle kızım dedi. Seni okutacağım ve böyle ağır işlerde çalışmayacaksın. Gerekirse devletten evinize bir hizmetçi isteyeceğim diyerek bana destek oldu ve dediğini de yaptı. Devle ben ve kardeşlerim büyüyene kadar bize bakan yardımcı gönderdi. Şu anda okudum ve fizik tedavi doktoru oldum. Geçenlerde bir hasta geldi kliniğe. Gelen hastam benim canımdan çok sevdiğim Sabiha Öğretmenimdi. Hemen ellerine sarıldım ve öptüm. O masum masmavi gözleriniz bana umut oldu, ışık olduğu öğretmenim. Siz beni karanlıktan aydınlığa çıkardınız dedim. Gözünden birkaç damla yaş geldi ve insan olan herkes yapardı bunu Zeynep deyip sarıldı bana. O da dizlerinden rahatsızmış ve ben de onun için elimden geleni yaptım. Şimdi onu ayda bir ziyaret ediyorum. Canım öğretmenimi çok ama çok seviyorum. Maddi durumu olmayan çocuklara da burs veriyorum. Çünkü ben Sabiha Öğretmenin öğrencisi, Mustafa Kemal'in yolundan giden Zeynep Doktorum. Bana da insan olmak, yardımsever olmak düşer. Tıpkı canım öğretmenim gibi.