Çocuk, Özlem,
Oyun Kelimeleri İle İlgili Hikaye
Kayseri’de hava bugün çok sıcaktı. Sabah uyandım, kahvaltımı yaptım ve işe doğru giderken sokakta oynayan çocukları gördüm. Çocukların elinde balon vardı ve birbirlerini balonlar ile yakalamaya çalışıyorlardı. Hepsi parkta oynuyorlardı. Park dışında oynayacakları güvenli bir alan yoktu. Koca koca şehir merkezlerinde çocuklar için oynama yerleri fazla değildi. O arada parkın oradaki banka oturdum ve kendi çocukluğuma daldım. Biz küçükken ne güzel çocuklardık, rengarenk ruhlara sahiptik. Ne mutlu çocuklardık.
Dışarı çıkardık akşama kadar toprakla, çamurla oynardık. Toprağı ıslatır onunla kendimize oyuncaklar yapardık. Üstümüz başımız kir içinde kalır, annemiz kirlendik diye hiçbir şey demezdi. Hatta bir gün komşu anneme sen nasıl bu kadar fazla sabırlısın, üstünü başını mahvetmiş senin çocuk, neden sinirlenmiyorsun dediğinde annem kadına şu cevabı vermişti: Onlar bir daha çocuk olmayacak Şengül. Bırak kirlenen çamaşırlar olsun, onların yürekleri kirlenmesin, çocukluğunu istediği gibi yaşasın demişti. Ah canım canım nasıl da severdi bizi. Şimdi dünyada yok ama bize çocukluğumuzu çok güzel yaşatan kişiydi annem. O sırada bir çocuğun amca sesi ile kendime geldim. Efendim yavrum dedim. Amca hadi kalk oturmaya mı geldin sen de bizimle oynasana lütfen dedi. Saçları kıvırcık gözleri zeytin karası olan bu ufaklığı kıramadım ve hemen yerimden kalktım. Ben de tamam deyip onları yakalamaya çalıştım ve güldürdüm.
O sırada çocuğun babası ile göz göz geldik ve selamlaştık.
Çocukluğumuza olan özlemim bugün parktaki çocukları görünce arttı ve içimizdeki çocuk aslında hiç ölmemişti.
Çünkü oyun oynamayarak yetişkin olduğumuzu zannediyorduk. Oysa oyun her yaşta
insan ruhuna iyi gelen bir şeydi ama biz yetişkinler bunu unutmuştuk
