Okul
Kütüphanesindeki Bir Kitabı Konuşturarak Aşağıya Onun Duygularını Anlatan, Bir
Hikaye Edici Bir Metin Yazınız.
Merhaba, küçük sevgili dostlarım!
Ben Ankara’da çok tanınmış bir
kütüphanede yaşıyorum. Beni oraya yıllar kırtasiyeden bir emekli öğretmen almıştı. O zaman yeni ve pırıl pırıldım. Şimdi dış görünüşüm eski olsa da içeriğim aynı güzellikte devam ediyor. Beni kitapların yuvasına emekli bir öğretmen teslim etti.
Bana çok iyi baktı o öğretmen, Yıllarca gözü gibi korudu evinde ama artık seni
başka yavrucaklar da okumalı dedi. Onun için de kaç zamandır bu kütüphanede yaşıyorum. Kütüphaneye girişte tam kütüphane görevlisinin yan tarafındaki bir
rafta sizleri bekliyorum.
Biliyor musunuz?
Sayfa sayısı olarak az olabilirim
ama hikayemi okuduğunuzda çok duygulanacaksınız ve beni arkadaşlarınıza anlatacaksınız. Kaç zamandır burada, hemen şu köşede sessizce sizi bekliyorum ve şu an gelen giden olmadı beni almaya. Artık ışıklar
kapanıyor ve görevli de kendi evine gidiyor. İşte tüm kitapların kaynaşma
zamanı . Hepimiz birbirimizle konuşuyoruz şu anda. Biz gece olunca ne
konuşuyoruz hadi tahmin edin? Tahminlerinizi duyar gibiyiz. Evet sizi
konuşuyoruz sevimli çocuklar, geleceğin aydınları. Geçen gün bir arkadaşım şunu dedi: Salı günü beni çok mutlu bir çocuk alıp evine götürecekti ama arkadaşı ona bunun sayfaları çok uzun internetten özetini oku deyince hüngür hüngür ağlamış, çok üzülmüştü . Onu zor teselli ettik.
Sizlerin bizi neden hatırlamadığını
konuşup tartışıyoruz arkadaşlarımızla. Aslında anne ve babalarınıza da kızmıyor
değiliz. Onlar size elektronik cihazları daha az verse ve sizleri okumaya, ellerinizle bizim sayfalarımızı kibarca çevirmeye yönlendirse siz
eminiz ki bizi çok seveceksiniz. Çok farklı dünyalara götüreceğiz siz. Gitmediğiniz ülkeleri, yemekleri, yöresel oyunları, değişik kültürleri öğreneceksiniz. Rafların hangi köşesinde olursak olalım siz
bulursunuz bizi sevimli minikler. Çünkü
meraklısınız, sorgulayıcınız ama telefonla bu kadar vakit geçirirseniz tüm bu
sorgulama ve merak etme yönleriniz de kaybolacak. Lütfen bizi alın buradan.
Sizin o ufacık ama bir kadarda tombul ve tatlı
ellerinizde, evinizde olmak ve aile muhabbetleriniz de duymak istiyoruz. Benim
hikayem çok farklı. Japonya’da yaşayan küçük bir kızın Amerika’nın yıllar önce attığı atom
bombasından dolayı hastalanması ve ama onca şeye rağmen hayata tutunmaya
çalışması hikayem. Geri kalanını da siz
merak edin. Beni okuyunca çok etkilenip
arkadaşlarınıza, öğretmenlerinize, komşularınıza hatta uzaktaki yakınlarınıza
bile önereceksiniz.
Bakalım aranızda okumak isteyecek
olan var mı beni. Bekliyorum ve beklemeye de devam edeceğim. Çünkü sizler cumhuriyet
çocuklarısınız, okumaya ve eğitime önem veren bir neslin torunlarısınız. Diğer
arkadaşlarım uyumuş galiba. Neyse benim de çok uykum geldi. Gözlerim kapandı
kapanıyor . Galiba gün içinde umut etmekten, beklemekten ve ağlamaktan çok
yoruldum. Ama hayata umutla bakmaya devam edeceğim. Geleceksiniz biliyorum,
size inanıyorum sevgili minikler! Hadi öyleyse bizim dünyamızı da tanıyın , bizi de keşfedin, ben benim gibi binlerce arkadaşım keşfedilmeyi, gün yüzüne çıkmayı umuyor.