Hoşgörü,
İlim, Alçakgönüllülük İle İlgili Hikaye
Okul çıkışı markete girmiştim ve
çocuklarımın istediği meyveleri, çikolataları ve kuruyemişleri alıyordum. O
sırada babası ile hemen hemen kendi oğlum Yasin ile yaşıt olan, altı yaşlarında
bir erkek çocuğu da vardı markette. Babası beş ekmek aldı, bir şampuan aldı ve
raflara bakmaya devam ediyordu. Altı yaşlarındaki çocuk ise gözünü manavdaki
muzlardan ayırmıyordu. Ben tam muzlara uzandım ki onunla göz göze geldim ama
benden gözlerini kaçırdı. Utandı ve hemen arkasını döndü. O sırada kalbim çok
hüzünlendi. Benim maddi durumum çok iyiydi, iyi de bir gelirim vardı ama bazı
çocuklar bir muzu bile yiyemiyordu anlaşılan. Canım yandı ve bu duruma çok
üzüldüm.
Daha sonra markete bir dilenci girdi ve hemen
elime sarılarak abla ne olur bir ekmek parası ver dedi. O sırada market
sahipleri kadını azarlamaya başladı ve defol çık dışarı dediler. Onlara ne
olursa olsun kalp kırılmaması gerektiğini anlattım. Kimse bu duruma isteyerek düşmez dedim market sahiplerine. Dilenciye
hoşgörülü davrandım, ona bir miktar para verdim ve da gitti. Bize parayı veren Allah değil
miydi. Belki o dilenciyi bana göndermişti Allah. Benim ona ekmek parası vermemi
istemişti. Bunun için mutlu da oldum. Muz alamayan çocuk ise ne kadar
gururluydu belki bir şeyleri yoktu ama tok gözlü bir çocuktu. Daha sonra çocuk
için de bir şey yapmalıyım dedim içimden.
Çocuğu utandırmadan hemen üç kilo
muz aldım, başka yiyeceklerden de aldım ve çocuk beni görmeden aldıklarımı
babasına verdim ve o da bana hayır demedi ve çok şükür aldıklarımı kabul etti.
İnsan olmak galibe sadece ilim öğrenmek değil öğrendiğin ilmi yaşamda uygulayabilmekti de. O sırada kasiyer kızlar ne kadar iyi bir
hanım, hiç kibirli değil, çok alçakgönüllüymüş dediler. Bunu duyunca utandım ve
yanağım kızardı. Onlara gülümsedim ve hayırlı işler dedim. O gece yatağıma
yattığımda hemen uyuyamadım. O çocuğun bakışları gözümden gitmedi ve ağlamaya
başladım ve Allah’a durumun iyi olduğu için, kibirli bir insan olmadığım için
şükrettim. Hayatım boyunca da çocuklara yardım etmeye devam ettim ama o
çocuğun, o masum bakışını, o onurlu duruşunu hiç aklımdan çıkaramadım.
