Etrafınızda Yapmacık Konuşan Kimseler Var Mı? Bu Kişilerin Konuşması Sizi Nasıl Etkiliyor? Açıklayınız.

 Etrafınızda Yapmacık Konuşan Kimseler Var Mı? Bu Kişilerin Konuşması  Sizi Nasıl Etkiliyor? Açıklayınız.

 

İnsanları en çok mutlu eden ve onların samimi bir iletişim kurmasını sağlayan unsur içtenliktir, yapmacık olmamaktır. İnsanları en sinir eden ise samimi gibi görünüp yapmacık hareketler yapan, özde değil sözde samimi olmaya çalışan başka insanlardır. Etrafımızda yapmacık olan kimseler vardır. Günlük iş yaşamımızda bile böyle kimselerle karşılaşabiliriz. Böyle kişilerin konuşması beni çok rahatsız etmektedir. 

Konuşmaları ile, jest ve mimikleri ile samimi olmadıkları yüzlerinden okunduğu için öyle insanlara asla yaklaşmam ve onlara karşı içimde en ufak bir sevgi ve sıcaklık olmaz. Çünkü böyle insanların sahte kibar olduğunu, özde ise yapmacık, kendini çok bilmiş biri sanan kişiler olduğunun farkına varırım. Ben insanlarda en çok samimiyeti severim. Samimi gibi görünen yapmacıklardan ise  mümkün olduğu kadar uzak durmaya çalışırım. Uzak  duramıyorsam ise o kimseler ile aramda mutlaka bir mesafe vardır. 

Yapmacık insanların , absürt hareketleri, candan olmayan davranışları benim  mutsuz olmama neden olur. Öyle kimselerin olduğu yerde iletişim kurmaktansa tek başıma kalmayı tercih ederim. İnsanları birbirine bağlayan tutku samimiyettir, gerçek sevgidir, gerçek saygıdır. Başkalarını küçümsemeden, ne oldum delisi olmadan içten olan, insan olan kimselerle vakit geçirmek beni daha çok mutlu eder ve o günüm de çok güzel geçmiş olur. 

İçten olmayan kimselere ise asla sıcakkanlı olmam ve o kişilerden kaçmaya çalışırım. Samimiyetin bir dili vardır, yapmacıklığın ise  hiçbir manevi yanı yoktur. Samimiyet gözlerden anlaşılır, samimiyetsizlik de gözlerin samimi olmayışından anlaşılır. Yapmacık insanlar  ve samimiyet ile ilgili şu sözde çok hoşuma gider: “Samimiyet; herkesle yaşanamayan bazısına karşı bol keseden kullandıran bazısına cimrilik ettiren, yapmacık olanı insanın üzerinde çok kötü duran hoş duygusal davranış… (Hikmet Anıl Öztekin)