Yardımseverlik, Paylaşma Duygularını Öne Çıkaran Bir Hikaye Yazınız.

 Yardımseverlik, Paylaşma Duygularını Öne Çıkaran Bir Hikaye Yazınız.

Arkadaşlarla okula gidiyorduk. Hava bugün çok soğuktu. O kadar soğuktu ki soğuk içime işlemeye başladı ve hemen hafiften öksürmeye başladım. Montumun önünü iyice kapattım ve karnımı üşütmeyeyim dedim. Arkadaşım Ali, Mehmet ve Mustafa’yı çağırıp hep birlikte okul yoluna koyulduk. Onlar da üzerini sıkı sıkı giyinmişti. Sivas’ın soğuğu bir başkadır. Memleketim diye demiyorum gerçekten çok dondurucu bir ayazı vardır. Okula doğru giderken mahallemize yeni taşınmış olan bir arkadaşımız da okulun giriş kapısından girmek üzereydi. Annemin söylediğine göre çocuk annesi ile yaşıyordu. Babası başka bir ülkede  çalışmak zorunda olduğu için yanlarında değilmiş. Daha yeni iş bulmuş ve Almanya’ya gitmiş.

 Onun için de maddi durumları çok kötüymüş. Çocuk okula girdi. Hemen hızlı adımlarla yüzünü görmek için öne geçtim ve yüzünü gördüm. Masum bir çocuğa benziyordu.  Çocuğa baktım eli yüzü kıpkırmızı olmuştu, soğuktan elleri titriyordu. Üzerinde okul kazağı ve incecik bir hırka vardı. Onu öyle görünce içim bir tuhaf oldu. Kendimi kötü hissettim, suçlu hissettim. Halbuki o da çocuktu ve tüm çocukla üşümemeliydi dedim içimden. Daha sonra okula vardık ve dersler işlendi. Okul çıkışı koşarak eve gittim ve anneme olanları anlattım. Yeni komşumuz olan çocuğun durumunu söyledim ve annem de bu duruma çok üzüldü. Hemen komşu arkadaşlarını aradı ve bu aile için ne yapabiliriz diye bizim evde toplandırlar. Önce yeni taşınan çocuğa onu kışın sıcak tutacak kaliteli bir mont ve ayakkabı alındı. Eldiven ve bere alındı. Daha sonra komşu teyzeler markete gidip onların ev için gereksinimleri ne ise onları almış Bir pazartesi günü  çocuk okuldayken annemler çocuğun annesi ile tanışmak için evlerine gitmiş ve tanışmışlar. Annemler yaptıkları kışlık gıdalardan da koca bir paket yapmışalar yani evlerindeki şeyleri o komşumuz ile paylaşmışlar Kadıncağız çok mahcup olmuş ve neden zahmet ettiniz demiş ama annemin dediğine göre gözleri parladı zavallının dedi.

 O kadar mutlu oldu ki anlatamam Hüseyin dedi. Ben daha çok mutlu oldum annem dedim ve sarıldım ve benim güzel gözlü melek anneme. O günden sonra çocukla arkadaş olduk, dost olduk. Adı Aydın’mış. Gerçekten de aydın yüzlü ve başarılı bir çocuktu. Zor günlerde yardımlaşma, paylaşma  ve dayanışma ne güzel oluyordu. İnsanlar nasıl da insanlığını gösterebiliyordu. bu günlerde. Yardımlaşma ve paylaşma güzel dostlukların da oluşmasını sağlıyordu.